U bent hier
De sanering van de gezondheidszorg! Of toch ook niet?
De nota van formateur Elio Di Rupo leek aanvankelijk zeer hoopgevend op vlak van de saneringen in de gezondheidszorg. Een kritischere tweede blik leerde ons echter gauw dat er van saneren maar weinig sprake is.
Elio Di Rupo kondigde met grote fierheid aan dat hij zijn eigen principes opzij had geschoven om tot een nota te komen die voor alle partijen een tegemoetkoming zou inhouden. Zo was hij bereid om niet langer vast te houden aan het feit dat de wettelijke groeinorm van de uitgaven aan gezondheidszorg op 4,5% moesten vastgelegd worden. De groeinorm werd meer dan gehalveerd naar 2% wat een enorme inspanning leek te zijn.
De praktijk leert ons echter dat deze 4,5% al jarenlang niet enkel bedoeld was voor de uitgaven van de gezondheidszorg. Een groot deel van deze groei werd aangewend om de putten van de sociale zekerheid te dichten. Zo werd een aanzienlijk deel van deze budgetten overgeheveld om de pensioenen te betalen. Het snoeien van die 2,5% kan dus eerder geïnterpreteerd worden als een beslissing om deze uitgaven vanaf nu enkel nog te gebruiken waarvoor ze oorspronkelijk bedoeld zijn.
Die 2,5% zijn op het eerste gezicht dan nog steeds gesaneerd. Het vroegere doel van deze bedragen zou dan eigenlijk geen rol spelen. Zij het niet dat de nota van de formateur wel een extra inspanning vraagt om de sociale zekerheidspositie van dit land te verstevigen. Zo is de verloren gewaande 2,5% groeinorm meteen teruggevonden. De formateur had enkel een leuk herstructureringstrucje toegepast. Van saneren is er dus geen sprake in dit geval.
De nota leek even voor licht te zorgen aan het einde van de tunnel. Maar het lichtje maakte snel plaats voor een donkere gang met vele verraderlijke putten die veel te ver van ons einddoel liggen.
Nadia Sminate